تازه شغل جدید معلمی را شروع کرده بودم و مطمئن نبودم با توجه به ندانستن زبان محلی آنجا، بتوانم بخوبی با بچه ها ارتباط برقرار کنم و کارم را به درستی انجام بدم. هنوز چند روزی از آمدن و شروع من به کار نگهداری و آموزش کودکان در یک برنامه بعد از مدرسه، نگذشته بود که متوجه شدم یکی از آنها بشدت پرخاشگر است و بچه های دیگر را مورد آزار فیزیکی یا کلامی قرار می دهد.
بتدریج کار من صرفا تذکر دادن به این پسر بچه ۸ ساله شد، به طوری که گاهی وقت ها حتی در ذهنم می گفتم: اگر این پسر توی این کلاس نبود، این کلاس بهترین می شد. او به هیچ وجه مایل نبود چیزی یاد بگیرد و اگر اجباری برای انجام تکلیفی در کلاس بود صرفا با خط بسیار بدی سعی می کرد سریع چیزی بنویسد که صفحه اش را پر کند و بعد شروع به آزار بچه های دیگر که هنوز مشغول نوشتن بودند بکند؛ گاهی برگه هایشان را پاره می کرد یا به آنان تنه می زد تا خط شان بد شود و مجبور شوند دوباره بنویسند.
بعضی مواقع به اجبار، از تهدید استفاده می کردم و چون بازی کامپیوتری را خیلی دوست داشت برای تنبیه او را از بازی منع می کردم. البته این تکنیک ها تاثیر زیادی نداشتند و اگر بیکار می شد نیز مزاحم کار بچه های دیگه می شد، از این رو ترجیح دادم بیشتر مشغول کار با کامپیوتر خودش باشد و شاید تنها زمانی که برای دقایقی از دست اذیت های او در امان بودیم، همان موقعی بود که با کامپیوتر بازی می کرد.
یکبار دقت کردم ببینم چه نوع بازی در کامپیوتر انجام می دهد، دیدم در یک بازی که برای ایجاد یک دهکده در فضای مجازی طراحی شده بود، بدلیل هوش بالایش توانسته بود بخش منفجره موجود در آن بازی را پیدا کند و سپس به تخریب تمام دهکده مشغول شود، حتی توانسته بود از طریق شبکه به بازی های بچه های دیگه هم دسترسی پیدا کند و همه کارهایی که آنان از قبل انجام داده بودند را تخریب کند و سپس با آرامش بگوید: من کاری نکردم! مگر چی شده؟!
وقتی نقاشی می خواست بکشد دستهایش می لرزید و در عرض چند دقیقه تمام میز و حتی زیر میز و کل کلاس رنگی و بهم ریخته می شد. در همه اوقات تمام حواسم می بایست فقط به او می بود. با هیچ فن تدریسی نتوانستم کمک کنم که حداقل یک چیز کوچکی را درست یا خلق کند و شاید صدها بار بیشتر از دیگران برای او می بایست انرژی و وقت می گذاشتم تا کار بسیار کمی را انجام دهد یا بیاموزد. علائم بیش فعالی بسیار بالایی داشت و مطمئن بودم که نیاز به پزشک و درمانگر دارد، ولی بعد از بررسی خانوادگی دیدیم که مادرش تمایل و فرصتی برای پی گیری این موضوع ندارد. به همین دلایل بود که از مدیر برنامه درخواست کردم از پذیرش او بدلیل اینکه مانع کمک و آموزش به دیگران نیز می شد، خودداری کند. اما درخواست من رد شد.
یک روز که به کلاس نیامده بود بسیار خوشحال شدم و دوست داشتم مادرش تماس بگیرد و بگوید او دیگر به این مدرسه نمی آید ولی برعکس مادرش تماس گرفت و گفت که صرفا آن روز مریض شده و نمی تواند بیاید ولی این کلاس بهتر توانسته او را تحمل کند، به همین خاطر تصمیم گرفته در برنامه های آموزشی ویژه ما، مجددا وی را ثبت نام کند. بسیار ناراحت شدم و با مسئول برنامه و سرپرست صحبت کردم و اعلام کردم که نمی توانم به او درس بدهم. اما او چیزی را گفت که مرا برای اولین بار در مورد این بچه به فکر برد.
او گفت: اگر ما به او کمک نکنیم چه کسی کمک می کند هیچ مدرسه ای او را تا حالا نگه نداشته و در خانه آموزش خصوصی دیده است؛ پدرش ترکشان کرده و یک برادر معلول در منزل دارد و مادری خسته و عصبی که باید کار کند. برای اولین بار با او همدردی کردم؛ قلبم گرفت و رنجیدم. چطور می توانستم این قدر خودخواه باشم؟ با او به گونه ای رفتار کرده بودم که تا کنون دیگران نیز به همین گونه رفتار کرده بودند؛ تذکرهای پی درپی و تنبیهات بی اثر بدون هیچ گونه محبت، ولی مگر در منزل و یا جاهای دیگه به همین شیوه با او رفتار نمی شد و جواب نداده بود. می دانستم اگر این روند به همین شکل پیش برود، این پسر آینده خوبی نخواهد داشت. هیچ کس بامحبت با او برخورد نمی کرد، مثل این بود که هیچ کس او را دوست نداشت و معنی عشق را نفهمیده بود، برعکس خشونت و خشم و تنفر تنهای چیزی بود که از زندگی یاد گرفته بود. متوجه شدم او در این لحظه نیاز به درس عشق دارد نه آموزش مهارت های نوشتاری و خواندنی.
با شرمندگی پذیرفتم کار با او را ادامه بدهم. شب در منزل برایش هدیه ای درست کردم تا در دفترش بچسباند. روز بعد وقتی آن هدیه را به او دادم از خوشحالی چشمهایش برقی زد و صدایش لرزید و گفت: یعنی مال منه؟ گفتم فقط مال توست؛ چرا که مطمئن هستم تو لیاقتش را داری و می توانی خیلی چیزها یاد بگیری و ترقی کنی. خوشحالی اش را حس می کردم و خودم هم خوشحال شدم. آن را به دوستانش با غرور نشان داد. از آن روز به بعد، هر وقت حرکتی مثبت، هر چند خیلی کوچک از او می دیدم برایش نشانه ستاره در تابلو می گذاشتم و دلیلش را بلند به طوری که همه بشنوند، می گفتم. وقتی که رفتارهای نادرستی مثل اذیت و آزار بچه ها را انجام می داد، بدون عصبانیت تذکر می دادم و انجام کاری را به او محول می کردم. اگر تکلیفش را حتی خیلی کم انجام می داد، تشویقش می کردم، می دانستم نباید از او زیاد توقع داشت؛ او بیشتر از یادگیری، به مهر و تشویق نیاز داشت. بعد از بازی در حیاط دستش را می گرفتم و نوازشش می کردم و می دیدیم چقدر تشنه محبت هست و با تمام وجود می پذیرد؛ مثل این بود که برای اولین بار نوازش می شد.
بعد از مدتی کوتاه، سرپرست موسسه به من گفت که مادرش بدلیل دور بودن مدرسه او را به جایی دیگر می برد. دلم لرزید و ناراحت شدم، من تازه داشتم با او دوست می شدم. اما خوشحال شدم که شنیدم مادرش او را تحت نظر یک پزشک قرار داده است. در آخرین روز وقتی او را به کتابخانه بردم، لحظات عجیبی را با هم گذراندیم. تمام مدت در خیابان دستهایش در دستهایم بود و گاه نوازشش می کردم، باهم حرف می زدیم، از او پرسیدم تا حالا کدامیک از معلم های مدرسه ات را دوست داشتی و او در پاسخ گفت که تا کنون هیچ یک از معلم های قبلیش را دوست نداشته است. شاید این اولین بار بود که حرف های دلش را با کسی طرح می کرد و کسی به او گوش می داد. طبیعی بود که وقتی دوست داشته نشود، او نیز کسی را دوست نداشته باشد. در کتابخانه با شادی و خنده باهم یک کتاب را کامل خواندیم و او همراهی می کرد، گرسنه اش شده بود، خوراکی ام را در دهانش گذاشتم، توانست محبت و علاقه واقعی مرا درک کند و چند بار با محبت اسم مرا صدا زد. شاید لحظاتی را با هم در روز آخر گذراندیم که تا آن موقع با کسی نگذرانده بود. می دانستم برای او تمام این لحظات ماندگار خواهد شد چرا که فهمیده بود پسر بدی نیست و یک نفر هست که به آینده اش امیدوار است و او را همیشه دوست دارد.
منبع :اپک تایمز
