نخبگان علمی، هنری یا ورزشی که معلولیت مادرزادی داشته یا در سانحه و بیماری توانخواه شده‌اند، سرشت پویای انسان در برابر دشواری‌ها را ترسیم می‌کنند. سرمشقی برای میلیون‌ها فرد سالم که در برابر مشکلات تسلیم می‌شوند
استفان هاوکینگ
دانشمند علوم فیزیک، کیهان‌شناسی و نجوم به خاطر عارضه اسکلروز جانبی امفوتروبیک (Amyotrophe Lateralsklerose) از سر تا پا فلج است. استفان هاوکینگ به کمک یک رایانه بسیار پیشرفته با جهان پیرامون ارتباط دارد و صندلی چرخدارش را با حرکت سر و چشم حرکت می‌دهد. اعتبار و وجهه استفان هاوکینگ باعث شد بیماری ALS بیشتر در جهان شناخته شود.
جان ناش
جان ناش ریاضیدان آمریکایی و استاد دانشگاه پرینستون به پارانویای حاد مبتلا بود. صداهایی غیرواقعی را می‌شنید و از خطراتی موهوم می‌ترسید اما به مرور توانست هذیان‌ها و توهم‌های ذهن‌اش را مدیریت کند. او در سال ۱۹۹۴ جایزه نوبل اقتصاد را دریافت کرد و در سال ۲۰۱۵ در تصادف تاکسی درگذشت. زندگی او در فیلم سینمایی “ذهن زیبا” و مستند “جنون درخشان” به تصویر کشیده شده است.
فریدا کاهلو
پای راست نقاش سورئالیست مکزیکی به خاطر ابتلا به فلج اطفال معلول بود. او در ۱۸ سالگی نیز پس از تصادف اتوبوس از ناحیه سینه، شانه، کمر ، لگن و پا دچار شکستگی و آسیب بدنی جدی شد. بیشتر عمر فریدا کاهلو به خاطر دردهای جسمی در رختخواب سپری شد اما او معروف‌ترین نقاش زمان خودش و از اسطوره‌های قرن بیستم محسوب می‌شود.
نیک ویجیک
بنیان‌گذار سازمان “زندگی بدون محدودیت” در سال ۱۹۸۲ بدون دست و پا به دنیا آمد. در کودکی خشونت و تبعیض سنگینی را تحمل می‌کرد و تا آستانه خودکشی پیش رفت. او اینک سفیر روحیه‌بخشی به توانخواهان دنیاست. به سراسر جهان سفر می‌کند تا معلولان را به حق طلبی و حضور در اجتماع برانگیزد. ویجیک که چند کتاب نوشته و میهمان بسیاری شبکه‌های تلویزیونی بوده در فیلم کوتاهی به نام چرخش پروانه نیز ایفای نقش کرده است.
آندریا بوچلی
چشم موسیقیدان، ترانه سرا و خواننده تنور ایتالیایی از بدو تولد کم سو بود اما به خاطر ضربه‌ای حین بازی فوتبال، برای همیشه در ۱۲ سالگی نابینا شد. او از شش سالگی پیانو می‌زد و پس از نابینایی همه انرژی و استعدادش را روی موسیقی گذاشت و هم‌زمان حقوق خواند. ۸۰ میلیون صفحه و سی‌دی تا کنون از او فروش رفته و ده‌ها جایزه بین‌المللی دریافت کرده است. در دریای آدریاتیک، حتی ساحلی را به نام او کرده‌اند.
ری چارلز
فرزند خانواده‌ای تنگدست که در هفت سالگی نابینا و در ۱۵ سالگی یتیم شد. او مکتب سول را بنیان گذاشت که واکنشی است آرام و لطیف در برابر موسیقی معمولا پر سروصدای راک و جاز. ری چارلز که از بانیان جنبش موسیقی سیاهپوستان آمریکا شمرده می‌شود ۹ جایزه گرمی را ربود.
الکس زاناردی
قهرمان اتومبیل‌رانی جهان در سال‌های دهه ۹۰ میلادی در یک سانحه هر دو پایش را از دست داد. سه سال بعد اما با پاهای مصنوعی به مسابقات اتومبیل‌رانی برگشت و برنده چهار مسابقه اتومبیل‌رانی شد. او در سال ۲۰۰۷ از شرکت در این مسابقات کناره گرفت، سه چرخه مخصوصی طراحی کرد و سه مدال طلا در بازی‌های پارالمپیک به دست آورد.
مایکل فوکس
ستاره فیلم کمدی- علمی “بازگشت به آینده” در سال ۱۹۹۱ و در اوج موفقیت و شهرت به پارکینسون مبتلا شد. او گرچه در آغاز دچار افسردگی شد و به الکل پناه برد اما سپس بنیادی برای پژوهش در بیماری پارکینسون بنا گذاشت و ۲۳۳ میلیون دلار کمک مالی جمع کرد. حالا او پس از ۲۷ سال ابتلا به این بیماری که بسیار هم پیشرفته شده، وقت خودش را صرف کمک به افراد مبتلا به پارکینسون می‌کند.
هلن کلر
نویسنده و کنشگر مدنی آمریکایی که از ۱۸ ماهگی نابینا و ناشنوا شد و لب‌خوانی را از طریق لمس دهان و گلوی گوینده فرا گرفت. او مدافع حقوق زنان. گرفتن حق رای برای آنها و جزو نخستین توانخواهان نابینا و ناشنوا بود که از دانشگاه فارغ التحصیل شد.
خورخه لوئیس بورخس
نویسنده آرژانتینی که از کودکی چشمی کم‌سو داشت در ۵۵ سالگی به طور کامل نابینا شد. برخی منتقدان ادبی او را مهم‌ترین نویسنده قرن بیستم خوانده‌اند و برخی او را پدر داستان‌نویسی آمریکایی لاتین می‌دانند. نثر هزارتو و تخیلی بورخس هم ساده است و هم فاخر. او هیچ‌وقت رمان ننوشت و با داستان‌های کوتاهش شناخته می‌شود. جایی نوشته است من همیشه تصور کرده‌ام که بهشت جایی شبیه یک کتابخانه است.
منبع دویچه وله
