تصور کنید به مهمانی یا جایی رفته اید و زمان برگشت، کودکان می گوید من بازهم می خواهم بمانم و بازی کنم، من نمی آیم. شما چکار می کنید؟ در این مواقع، معمولا والدین ناراحت یا عصبانی می شوند و از صحبت ها و رفتارهایی استفاده می کنند که به تهدید یا تنبیه و گاه گریه و لجبازی های کودک منجر می شود. به این شکل هم والدین و هم کودک با دلخوری مهمانی و محیط را ترک می کنند.
در این رابطه چند راه کار را اینجا مطرح می کنیم :
- قبل از رفتن به مهمانی، قوائد مهمانی و همچنین برگشت را یادآور شوید، مثلا بگویید ده دقیقه قبل از زمان برگشت، به شما یادآوری می کنم تا وقت لباس پوشیدن، اسباب بازی جمع کردن و دستشویی رفتن و… را داشته باشی؛ این زمان خوبه یا کمترش کنم؟ در این صورت شما از تکنیک “گزینه انتخابی” استفاده کرده اید؛ انتخاب زمان را به عهده کودک گذاشتید و شانس همراهی او را با خود زیاد کردید.
- سعی کنید زمان تعیین شده را بخاطرش بیاورید ولی منتظر قبول او نشوید بلکه همزمان کمک کنید تا لباسش را بپوشد و در انجام کارهای برگشت به منزل او را همراهی کنید.
- فراموش نکنید نگرش ها و رفتارهای شما نیز در تمایل، انجام یا عدم انجام کارهای او موثر است، پس مثبت باشید و از کلمات منفی در دیر آمده شدن او استفاده نکنید.
- بجای اینکه به خودتان بگویید که تحمل سرپیچی ها و لجبازی هایش را ندارم، یا او می خواهد با من لجبازی کند، بگویید می پذیرم نیاز دارد که خودش تصمیم بگیرد و احساس استقلال بیشتری کند و به این دلیل است که الان آماده نمی شود.
- گاهی بچه ها فقط به یک کلمه یادآوری نیاز دارند نه یک جمله طولانی و بحث برانگیز، مثلا موقع مسواک زدن بلند بگویید : “مسواک”، موقع ظرف شستن بگویید “بشقاب” یا موقع رفتن بگویید ” وقتشه”.
- بجای اینکه بگویید : زود لوازم بازی ها را توی سبدش بریز، می توانید بگویید : وسایل لگو جاشون توی اون جعبه هست آنجا خونه شونه و اگه تو جای خودشون باشن دفعه دیگه بهتر پیداشون می کنی.
- گزینه انتخاب همیشه بهتر جواب می ده، شما می توانید بگویید : ما باید برویم؛ این کاپشن شماست می تونی الان بپوشیش یا آنکه اول وسایلت را جمع کنی بعد آن را بپوشی.
- در ذهن خود نگویید اگر بچه ام به حرف من گوش نکند، دیگران چه خواهند گفت، درعوض بگویید من خیال ندارم به دیگران درسی بدهم، می خواهم خودم درست رفتار کنم.
- به خود نگویید می دانم اگر از او بخواهم آماده بشه به حرف من گوش نمی ده و منو عصبانی می کنه، بلکه برعکس بخود بگویید بجای آنکه از او بخواهم برای رفتن ما را همراهی کنه، صرفا کمک می کنم آماده بشه.
- به کودک ناله و زاری نکنید و نگویید آخه چرا به حرفم گوش نمی دی، هر وقت از تو کاری می خواهیم آن را انجام نمی دی، من با تو چکار کنم؟ در عوض با چهره ای منطقی و جدی و به طور قاطع به او مسیر و رفتاری که باید انجام بدهد را یادآور شوید؛ مثلا بگویید ما الان باید برویم و تو پنج دقیقه فرصت داری آماده بشی و وسایلت را جمع کنی. بهتر است بعد از پنج دقیقه آنجا را ترک کنید چون اگر به خواست او یکبار توجه کنید به احتمال زیاد دفعات بعدی نیز همین خواست را تکرار خواهد کرد چون فهمیده است می تواند با شما چانه بزند و زمان را تغییر بدهد.
- بجای تهدید کردن کودک و گفتن اینکه حتما به بابات می گم یا بعد تو خونه تنبیه ات می کنم…، با او همدردی کرده بگویید می دانم دوست داری بیشتر بمونی ولی الان امکان پذیر نیست، بعضی وقت ها کارهایی را باید انجام بدیم که دوست نداریم. سپس می توانید از یک بازی هم استفاده کنید و بجای یک چهره جدی، از چهره ای شاد استفاده کنید و بگویید از یک تا ده می شمرم تا آماده بشی یک…دو…
- به او باج ندهید و نگویید اگر زود آماده بشی برات شیرینی یا بستنی می خرم، می توانید پیامد مثبت کارش را به او یادآوری کنید و بگویید اگر به موقع آماده بشی، به مهمانی عمو هم در هفته دیگه باهم می رویم.
منبع : اپک تایمز
