ﺍﯾﻦ ﺿﺮﺏ ﺍﻟﻤﺜﻞ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﻓﻼﻧﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﭘﯿﺶ ﭘﺎ ﺍﻓﺘﺪﻩ ﺭﺍ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ . ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ .
ﺍﻭ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﻤﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺁﻥ ﺷﺐ ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭﺍﺕ ﻭ ﻗﻠﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ .
ﻫﻤﺴﺮﺵ ﮐﻪ ﻭﯼ ﺭﺍ ﭼﻨﯿﻦ ﺩﯾﺪ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : « ﺍﯼ ﻣﺮﺩ؛ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻭﯼ ﻭ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯽ، ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ ﻭ ﺩﻭﺍﺕ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺮ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽ ﮐﺸﯽ » . ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺩﺭﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻔﺖ : « ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺗﻼﺵ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﺍﻡ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ .
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺏ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﻭ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺎﺯﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﮏ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼﺵ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﺮﺳﻨﺪ » . ﺯﻥ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ ﮔﻤﺎﻥ ﺑﺮﺩ ﻭﯼ ﺑﻪ ﮐﺸﻔﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺳﯿﺪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺁﺷﻨﺎﯾﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﯾﺪ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺷﺎﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ . ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮﺩ ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﻭﯼ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺸﺎﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﻔﺖ : « ﺍﯼ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﺭﮒ؛ ﻣﺪﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ ﺍﯼ . ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﭘﻨﺪ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ » .
ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ . ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺁﻥ ﺟﻤﻊ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺭﺳﺎ ﮔﻔﺖ : « ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﻡ » . ﻣﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ .
ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﮔﻔﺖ : « ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻭﺟﺐ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ؟ » ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺳﺨﻦ ﺍﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻓﺰﻭﺩ : « ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﻨﺪ ﺩﺭ ﺩﻫﺎﻥ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺍﺑﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ » .
ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻥ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﻭ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﻧﺼﺮﺍﻟﺪﯾﻦ ﻫﻤﮕﯽ ﺯﯾﺮ ﺧﻨﺪﻩ ﺯﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮔﺮﯾﺨﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﻓﺖ . ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺷﻌﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﯼ ﺳﺮﻭﺩﻧﺪ ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ :
ﺍﺯ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﺷﯿﺦ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻋﺠﺐ ﭘﻨﺠﻪ ﺭﺍ باز ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻭﺟﺐ
ﺍﺯ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﯿﺮﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺍﺳﺖ،
ﯾﮏ ﮐﺮﺍﻣﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺑﺮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﺩ
ﺯﻥ ﻧﻮ ﺭﺍ ﻋﺮﻭﺱ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ، ﻣﺮﻍ ﻧﺮ ﺭﺍ ﺧﺮﻭﺱ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ
ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺟﻮﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺁﺏ ﺍﺳﺖ، ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ خواب ﺍﺳﺖ
برای دیدن لیست ضرب المثل ها روی عکس زیر کلیک کنید:
دوتا اشتباه تایپی داره این شعر . از کرامت شیخ ما چه عجب ، پنجه را ( باز٭ ) نمود و گفت : وجب . و در مصرع آخر، آنچه در چشم میرود ( خواب ) است
سپاسگزاریم از محبت و دقت شما
ازدوست هرچه آید نکوست
بنظر من بیت اول پنجه را باز نمود و گفت” یه وجب” درست هست که با “چه عجب” مصراع اول قافیه میشه و معنی بیت کاملتره
سپاس