آیا تا کنون به این فکر کرده اید که اولین بار چه کسی و چگونه فال حافظ گرفت؟ و یا چه شد که فال گرفتن از طریق اشعار حافظ متداول شد؟
ادوارد براون مستشرق نامی در جلد سوم “تاریخ ادبیات ایران” که به ایران هم سفر کرده، در کتاب خود در این مورد اینگونه می نویسد که چون حافظ از دنیا برفت مردم آن روز به تکفیر او پرداخته و او را باده گسار و ضد دین خطاب کرده و همگی برآن شدند تا از به خاکسپاری پیکر او در مصلی شهر ممانعت به عمل آورند.
چون عده ای از بزرگان و دانایان شهر با این رفتار مردم مخالف بودند و آنها را نهی می نمودند سرانجام همگی متفق القول شدند تا از کتاب خود او استخاره ای بزنند و هرچه از معنای شعر او به دست آمد به آن عمل کنند.
باری، کتاب حافظ آوردند، آن را به دست کودکی دادند تا آن را به صورت اتفاقی باز کند و شعری را بیرون بیاورد. کودک هم کتاب حافظ را گرفت و آن را گشود و به دست شخصی داد تا بخواند. غزل شماره ۸۰ از کتاب حافظ بیرون آمد:
عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت
که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت
من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش
هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت
همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست
همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت
سر تسلیم من و خشت در میکده‌ها
مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت
ناامیدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس پرده چه دانی که که خوب است و که زشت
نه من از پرده تقوا به درافتادم و بس
پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت
حافظا روز اجل گر به کف آری جامی
یک سر از کوی خرابات برندت به بهشت
در اینجا بود که دهان مردم از این شعر باز ماند و از کار خود پشیمان گشته و نظر به تدفین پیکر پاک حافظ در شیراز و مصلی داده شد. از همان روز بود که لقب “لسان الغیب” یا زبان جادویی و حرف های نگفته به حافظ تلخیص شد.
