اضطراب بخشی از زندگی روزانه انسان مدرن است. همه ما ممکن است هنگام مواجه با مشکلات کاری یا خانوادگی، در زمان آزمون‌مدرسه یا دانشگاه، یا زمانی که مجبور به اتخاذ تصمیم‌های مهم در زندگی هستیم دچار اضطراب شویم.
اما بیماری اضطراب چیزی بیش از این دلواپسی‌ها و ترس‌های‌گاه و بیگاه است. برای فرد مبتلا به این بیماری، اضطراب از بین نمی‌رود و نه تنها در اکثر ساعات شبانه روز در ذهن او وجود دارد، بلکه به مروز زمان بر میزان آن افزوده می‌شود. این اضطراب و ترس اغلب باعث کند شدن روال عادی زندگی برای فرد بیمار می‌شود و عملکرد وی را در کار، درس و روابط شخصی تحت تاثیر قرار می‌دهد.
علائم:
موسسه ملی سلامت روانی آمریکا در تعریق حالات افراد مبتلا به بیماری اضطراب می‌گوید که آن‌ها معمولا نمی‌توانند خودشان را از شر افکار مضطرب کننده رها کنند. حتی وقتی می‌دانند که اضطراب آن‌ها بیشتر از حد معمول است. آن‌ها نمی‌توانند استراحت کنند، به راحتی وحشت‌زده می‌شوند و نمی‌توانند تمرکزشان را حفظ کنند.
اغلب آن‌ها نمی‌توانند به راحتی بخوابند و در طول شب بار‌ها از خواب بیدار می‌شوند. علائم فیزیکی بیماری اضطراب می‌تواند شامل سرگیجه، سردرد، گرفتگی عضلات، درد عضلانی، سختی در خوردن غذا، لرزش بدن، انقباض ناگهانی عضله، عرق کردن بیش از حد معمول، حالت تهوع و ادرار بیش از حد معمول، نفس تنگی و گرگفتگی باشد.
بیماری اضطراب اغلب به آهستگی برای افراد بوجود می‌آید و در طول زمان میزان آن افزایش پیدا می‌کند. علائم ممکن است در طول زمان بهتر یا بد‌تر شوند، اما اغلب استرس‌آن را شدید‌تر می‌کند. وقتی بیماری اضطراب هنوز وخیم نشده، مبتلایان به آن می‌توانند از نظر اجتماعی یا کاری فعال باشند، اما مبتلایان به نوع وخیم اضطراب اغلب در انجام کوچک‌ترین کارهای روزمره ناتوان‌اند.
علت ابتلا:
با آنکه علت اصلی ابتلا به بیماری اضطراب هنوز مشخص نیست، اما عوامل ژنتیکی به عنوان یکی از عوامل اصلی این بیماری شناخته شده است. استرس و عوامل محیطی از دیگر عوامل ابتلا به این بیماری‌اند. محققان بر این باورند که بخش‌های خاصی از مغز مسئول عواطف و حالاتی مثل ترس و اضطراب هستند. آن‌ها بر این امید‌اند که پیشرفت‌های علمی در زمینه شناخت مغز بتواند در درمان اضطراب موثر باشد.
چه کسانی در معرض بیماری اضطراب قرار دارند؟
کمی بیش از سه درصد افراد بالای ۱۸ سال در کشور آمریکا در معرض بیماری اضطراب قرار دارند. متوسط سن مبتلایان به این بیماری ۳۱ سال است. زنان دو برابر مردان در معرض ابتلا به بیماری اضطراب‌اند. معمولا از افرادی که بیش از شش ماه در معرض اضطراب دائمی قرار دارند که از بین نمی‌رود خواسته می‌شود حتما به دکتر مراجعه کنند.
درمان
معمولا بیماری اضطراب از دو طریق روان درمانی و دارویی یا هر دو با هم درمان می‌شود یا دست کم بهتر می‌شود.
نوع خاصی از روان درمانی به نام درمان‌شناختی رفتاری به بیماران یاد می‌دهد که در موقعیت‌هایی که مضطرب می‌شوند چطور فکر کنند یا چطور از ترس دائم رهایی یابند. داروهای ضد اضطراب و ضد افسردگی مخصوصی هم توسط پزشکان برای بیماران مبتلا به نوع حاد اضطراب تجویز می‌شود که البته مصرف آن‌ها در دراز مدت می‌تواند عوارض جانبی برای بیمار به همراه داشته باشد.
